در حال عبور از یکی از خیابان‌های سبزوار که قیمت برخی از خانه‌هایش میلیاردها تومان ارزش دارد، چشمم به پیرزنی می‌افتد که از شدت سرما، کاپشن خود را روی سرش کشیده است تا از سرما در امان باشد؛ در این سرمای استخوان‌سوز زمستان که بسیاری از مردم سعی می‌کنند در غروب آفتاب، هر چه سریع‌تر به خانه برسند، وی در انتظار رسیدن یک مشتری است تا از او جارویی برای خانه‌اش بخرد.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) از خراسان رضوی، اکثر بزرگ‌ترها و برخی از کودکان قصه دختر کبریت‌فروش و سرمای هوا را به خوبی به یاد دارند که دختر فقیر در سرمای هوا برای رها شدن از سرما تمام کبریت‌هایش را روشن کرد تا گرم شود. اگر امروز آن دختر کبریت‌فروش وجود داشت قطعا وضعیت مشابه پیرزنانی را داشت که در زیر به یکی از آن‌ها اشاره می‌کنیم. در حال عبور از یکی از خیابان‌های سبزوار که قیمت برخی از خانه‌هایش میلیاردها تومان ارزش دارد، چشمم به پیرزنی می‌افتد که از شدت سرما، کاپشن خود را روی سرش کشیده است تا از سرما در امان باشد؛ در حالی که به پایه تابلویی تبلیغاتی تکیه داده و چشمش به خیابان است. به دنبال روزی حلال در سرمای زمستان در این سرمای استخوان‌سوز زمستان که بسیاری از رهگذران در غروب آفتاب سعی می‌کنند، هر چه سریع‌تر به خانه برسند و خودشان را از سرما نجات دهند، در انتظار از راه رسیدن یک مشتری چشم به چند جارو در داخل خیابان دوخته است تا کسی از راه برسد و از او جارویی برای خانه‌اش بخرد. پیرزنی که باید در این دوران از عمر خودش در خانه استراحت کند، چشم انتظار کسب روزی حلال، روز را به شب می‌رساند تا بتواند حداقل قسمتی از داروهای همسر پیرش را تأمین کند، محتاج کسی نشود و در این روزگار از شرافتش دفاع کند. گاهی اوقات این پیرزن که جاروهایش را از جنوب شهر با تاکسی برای فروش به شمال شهر می‌آورد، با کودکی خردسال مشاهده می‌کنم؛ کودکی که در عالم کودکی خودش در کنار مادربزرگ به انتظار رزق و روزی حلال است به دور از غم و غصه مادربزرگ با خاک و ماسه برای خودش خانه می سازد و در رویاهایش همه خوبی‌ها را طلب می کند، شب که فرا می‌رسد همه را در تاریکی برای مردمان اهل دنیا رها می کند و با خیالی آسوده به خانه‌اش می‌رود.
این پیرزن در گفت‌و‌گو با خبرنگار ایکنا با بیان اینکه از جنوب شهر برای فروش جاروهایی که همسر مریضم آن‌ها را می‌بندد به اینجا می‌آیم، گفت: گاهی اوقات حتی فروش روزانه‌ام به اندازه کرایه تاکسی که وسایلم را می‌آورم، نمی‌شود. وی با ابراز اینکه همسرم به دلیل مریضی توانایی فروش در این مکان را ندارد و من به جای او اینکار را انجام می‌دهم، اضافه کرد: هفته‌ای چند روز به این مکان می‌آیم تا با فروش جاروها که آن را از کشاورزان می‌خریم، گذران زندگی کنیم. وقتی از وی می‌پرسم چرا این کودک را با خودش می‌آورد، گریه امانش نمی‌دهد، بغض می‌کند و می‌گوید به دلیل مشکلاتی که دخترم بعد از ازدواج پیدا کرد از این دختر خردسال مراقبت می‌کنم. از او تشکر می‌کنم و وقتی می‌خواهم کمک مالی کنم، به هیچ عنوان قبول نمی‌کند و دریافت پول را در قبال فروش جارو قبول می‌کند. از او خداحافظی کرده، در دلم برایش دعا می‌کنم و بر این همه ایثار و فداکاری، شرافت انسانی، صبر و تحمل درود می‌فرستم و با خودم می‌گویم ای کاش افرادی که از بیکاری می‌گویند و نبود کار سخن می گویند، از این همه غیرت و مردانگی و تلاش و ایثار که در وجود یک زن نهفته بود، الگو می‌گرفتند. خداوند سبحان خطاب به پیامبر اسلام حضرت محمد(ص)، در آیه ۱۰۳ سوره توبه فرموده است:«خُذ مِن أَموالِهِم صَدَقَةً تُطَهِّرُهُم وَتُزَكّيهِم بِها وَصَلِّ عَلَيهِم ۖ إِنَّ صَلاتَكَ سَكَنٌ لَهُم ۗ وَاللَّهُ سَميعٌ عَليمٌ؛ از اموال آن‌ها صدقه‌ای(بعنوان زکات) بگیر، تا بوسیله آن، آن‌ها را پاک سازی و پرورش دهی! و (به هنگام گرفتن زکات) به آن‌ها دعا کن؛ که دعای تو، مایه آرامش آن‌هاست؛ و خداوند شنوا و داناست!» و در آیه ۹۲ سوره آل عمران می‌خوانیم«لَنْ تَنَالُوا الْبِرَّ حَتَّى تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ وَمَا تُنْفِقُوا مِنْ شَيْءٍ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَلِيمٌ؛ هرگز به نيكوكارى نخواهيد رسيد تا از آنچه دوست داريد انفاق كنيد و از هر چه انفاق كنيد قطعا خدا بدان داناست» آیا فقط به فضیلت تلاوت قرآن توجه شود، کافی است؟ آیا ما که خود را به عنوان مسلمان معرفی می‌کنیم از قرآن فقط به ثواب تلاوتش قناعت کنیم کافی است؟ آیا در شب‌های قدر قرآن را روی سرمان قرار دهیم، دعا کنیم و از خدا یاری بخواهیم مشکلات جامعه بدون عمل کردن ما به وظایفمان و بدون عمل به کلام خدا حل خواهد شد یا خداوند سبحان آیات قرآن را برای الگو گرفتن و عمل کردن ما بیان کرده است که بخشی از اموالمان را انفاق کرده و به وظیفه خودمان در پرداخت خمس و زکات عمل کنیم. قرآن کریم، در موارد متعددی به بذل و بخشش اهل بیت عصمت و طهارت(ع) اشاره کرده است از جمله در سوره مائده، در مورد انفاق و بخشش حضرت علی(ع) نازل شده و شیعه و سنی اتفاق نظر دارند که این آیه، شأن نزولی جز در مورد بخشش علی(ع) در حال رکوع ندارد: «إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ راكِعُونَ، همانا ولی امر شما خدا و رسول اوست و کسانی که نماز را اقامه کرده و در حال رکوع، زکات خود را بپردازند». آیا ما نباید از ائمه اطهار(س) که خودمان را شیعه و پیرو آنان معرفی می کنیم، در عمل الگو بگیریم؟ با دقت در آیات قرآن روشن می‌شود که یکی از اهداف اسلام، از بین بردن اختلافات غیرعادلانه ای است که در بین طبقه غنی و ضعیف جامعه وجود دارد و بدین منظور برنامه وسیعی را در نظر گرفته که شامل تحریم رباخواری، ضرورت پرداخت زکات و خمس، تشویق به وقف و پرداخت وام قرض‌الحسنه، و نیز ترغیب به انفاق و صدقات و مانند آن می‌شود و چنانچه این برنامه وسیع، به طور کامل و صحیح به مرحله اجرا درآید، فقر از جامعه رخت برمی‌بندد. پیرزن روزگار ما دل در گرو کلام رهبر معظم انقلاب در دیدار با کارگزارن نظام در ۲۲ مرداد ۱۳۷۰ سپرده است تا بدان عمل شود که فرمودند: «نمی‌شود ما در زندگی مادی مثل حیوان بچریم و بغلتیم و بخواهیم مردم به ما به شکل یک اسوه نگاه کنند؛ مردمی که خیلیشان از اولیات زندگی محرومند. در این راه، از خیلی چیزها باید گذشت. نه فقط از شهوات حرام، از شهوات حلال نیز باید گذشت». علی اکبر ملکی
